Bakit mas Masaya ang High School Life kaysa College Life?

Halos ayan lahat ang bukambibig ng mga tao, kahit tanungin mo sila kung ano’ng parte ng buhay estudyante nila ang nais nilang balikan. Isa lang ang laging sagot, yung highschool life ko.

Dati iniisip ko kung bakit nga ba. Hanggang nagka-ideya ako kung bakit: Pumasok tayo sa highschool sa edad na 12 or 13. At nagtapos ng 16 o 17. Sa 4 years span ng paglagi natin sa highschool, masasabi natin na dumaan rin tayo sa isang bahagi ng development ng isang teenager, ang adolescence period. Kung saan naghalo ang saya natin bilang bata at pag-iisip natin bilang grown-up or isang nagbibinata at nagdadalaga.

Sa highschool, pwede pa tayong maglaro ng teks, pogs, taguan pung, patintero, Chinese garter at duel cards. Hindi pa tayo masyadong conscious sa mga itsura natin, kahit medyo haggard, pawisan, di pantay ang pagpupulbo, sabog ang buhok.

Dito rin natin nakilala si First Crush. Dito tayo unang kinilig. Dito tayo unang makapunta sa mall na hindi kasama ang kamag-anak o kapamilya. Dito tayo nagsimulang mag-avail ng “barkada picture package”. Dito tayo unang nakatikim ng alak. Dito tayo natuto ng brutal na pangungupya. Dito rin tayo natuto ng kapangyarihan ng “copy-paste” kapag gagawa ng projects or assignments. Ang daming UNA sa buhay natin dito. (at marami pang UNA, di ko na babanggitin yung iba.)

Sa highschool rin natin nakilala ang mga solid nating barkada. May pangalan pa. Mula sa initials ng pangalan o apelyido, o kaya naman sikat na banda, o galing sa isang astig na name, o acronym tulad ng SaNMaPogSS (Samahan Ng Mga Pogi Sa School) o kaya naman KOTG (Kikay on the Go) o kaya naman SBE (Solid Barkada Ever). Pero ngayong college wala nang teks at pogs. Wala na ring ten-twenty at doctor kwak-kwak. Wala na rin ang dating barkada. Magigising na lang tayo sa bagong mundong hindi natin alam kung ano ang i-o-offer. Pure competition. Kapaan ng ugali. Pakisamahan at minsan plastikan. Backstabbing, parinigan at murahan. Parang kahabaan ng EDSA, puro usok at polusyon. Puro bad vibes. Minsan malas mo pa kung pangit ang facilities. Mataas ang expectations sa’yo ng lahat ng tao. Para kang nakikipaglaban sa sarili mong World War III. College life nga naman.

Pero hindi naman lahat ng college life ng tao ay isang whirlwind. May ino-offer din itong masasaya sa buhay. Nakakapunta tayo sa malalayong lugar. Nakakalabas tayo sa maliit na mundo ng highschool. Nahahasa ang ating competitiveness. May mga barkada din tayong nakikilala dito, di nga lang sing solid ng SanMaPogSS, KOTG at SBE. Pero okay na yun.

Kung ako tatanungin, mas gusto ko talaga ang highschool life pero may isang bagay lang akong nais ipagmalaki nung tumuntong ako sa mundo ng kolehiyo, ang pagiging FIGHTER. Dito ako natutong lumaban sa buhay. Lumaban para sa pangarap. Dito ko naranasang matalo at bumangon. Dito ko naranasang tumayo sa sarili kong paa. Dito ko nasabi sa sarili kong “Kaya ko kayong lahat.” Ang buhay ay parang MRT station, minsan marami ka pang kailangang daanan para makapunta ka sa pinapangarap mong istasyon. Makakaramdam ka ng siksikan, minsan buong biyahe ka nakatayo, minsan patay ang aircon. Minsan naman may mabait na magpapaupo sa’yo at minsan kailangan mong maging listo para makaupo ka agad sa isang available na upuan. Masaya ang highschool life pero sa buhay natin, di lang puro saya, dapat may challenge na I think, yan ang specialty na offer ng COLLEGE life. Ano sa tingin mo?