Magpausok Na!

Mula sa Google

Government Warning:

"Cigarette smoking is dangerous to your health." 

This statement tells that the end product of smoking is killing. And it is the cause of having a cancer. People died just because of smoking. Even though you're not using cigarette, you are also affected caused by secondhand smoking. You are wasting your money for those tobacco consumption. So addicted. 

Nicotine is the drug in tobacco that causes addiction.

-World Health Organisation (WHO)

Even you have no enough money, but still you have a budget to buy cigarettes. You gain nothing but your health get unlimited diseases. So, to those who are not yet testing tobacco, don't attempt to try because once you start it, you can't stop it!

Sa Aming Simbahan

Bata pa lang ako, paulit-ilit ko ng naririnig ang tungkol sa kababalaghang nangyayari sa simbahan namin. Marami ng pastor ang dumaan sa amin na naeksperyensiya ng mga ganitong bagay at pare-pareho lang ang naririnig kong kuwento mula sa kanila.

 

Isang gabi, mahimbing daw ang tulog ng pastor sa parsonage nang magising siya ng isang ingay na nagmumula sa loob ng simbahan. Bumangon siya para alamin kung ano ang ingay na iyon. Mula sa maliit na butas ng bintana ng simbahan, sinilip niya doon kung ano ang nasa loob nito.

Hindi siya makapaniwala sa kanyang nakita. Isang lalaki na walang ulo ang naglalakad pababa sa hagdan ng altar habang hila-hila nito ang kadenang nakagapos sa paa.

Ikinuwento niya ito sa presidente ng aming simbahan kinaumagahan. Ngunit hindi ito naniwala sa kanyang sinabi. Baka guni-guni lang daw niya iyon.

 

Nakaranas rin ang isa pang bago naming pastor sa unang gabi niya sa simbahan. Pasado alas-diyes na raw. Naghahanda na siya para matulog nang biglang may kung ano’ng bagay ang napakalakas na humampas sa pintuan ng parsonage. Kumabog ng husto ang dibdib niya. Nag-umpisang namuo ang takot sa puso niya. Wala siyang balak na buksan ito kung sino man ang nasa labas.

Naghihintay siyang hahampas ulit ito ngunit hindi na naulit. Pinabayan na lamang niya iyon at humiga na lang. Nandoon pa rin ang pagkabahala niya.

Nakatulog na sana siya ng magising siya ng mahinang katok mula sa pintuan. Bumangon siya para buksan ito ngunit nagdalawang-isip siya.

“Sino ‘yan?” tanong na lamang niya.

Ngunit walang sumasagot.

Muling kumatok na naman. At doon na siya nagdesisyong buksan na lang ito.

Guide me, Lord! Sabi ng isip niya.

Pagbukas niya ng pinto, wala siyang nadatnang tao. Pero napasigaw siya nang may humagis sa harapan niya ng isang duguang bibliya. Sa matinding takot, isinara niya kaagad ang pinto at ini-lock ito.

Ikinuwento niya ito kinabukasan sa amin pagkatapos naming magpraktis ng choir. Kasama ko ang mga young people at ibang miyembro ng simbhan namin. Doon ko na rin unang narinig ang tungkol sa nakita ng dati naming pastor. ‘Yong pugot na humihila ng kadena.

 

Hindi lang ang mga pastor namin ang nakakaranas ng ganitong mga kababalaghan dahil minsan ang kapwa ko young people na si June (hindi tunay na pangalan) ay natulog sa parsonage. Wala noon ang pastor namin, umuwi sa kanila. Nakahiga si June sa kama ng isa sa kuwarto ng parsonage. Sumigaw siya ng sumigaw ng biglang gumalaw ang hinihigaan niya. Parang nilalaro siya nito.

Matagal daw iyon bago huminto. At dali-dali siyang lumabas sa parsonage at umuwi sa bahay nila. Hindi na siya doon natulog sa parsonage.

Doon na ako naniwala sa mga kuwento ng mga pastor at ng mga kaibigan ko na nakaranas na rin nang mismo ay maranasan ko na rin ang totoong nangyayari.

May camp noon sa simbahan namin. Nang gabing iyon ay nagme-meeting kaming mga officers nang makarinig kami ng kung ano’ng ingay na nagmumula sa CR. Binaliwala lang iyon ng mga kasama ko. Ngunit dahil sa pagtataka, pinuntahan ko ang CR ng mag-isa. Nakasara ito. Kinatok ko kung may tao, pero walang sumasagot. Tinulak ko ang pinto ngunit hindi mabuksan, naka-lock yata.

Naghanap ako ng butas na puwedeng masilipan ay may nakita ako. Sinilip ko ‘yon. Biglang nanginig ang buo long katawan. Napakalakas ng kabog ng dibdib ko. Ang bilis ng panginginig ng mga tuhod ko. Hindi ko magawang sumigaw  dahil hindi ko magalaw ang bibig ko. Nabalot ng lamig ang buo kong katawan.

Pagkasilip ko nakita kong sumilip rin sa akin ang babaeng duguan.

Napag-usap na rin nab aka hindi pa nabindensyonan ang parsonage naming kaya kung anu-ano ang mga nagpapakita.

Inbitasyon ng Saranggola Blog Awards

12.9.11 

Binuksan ko ang Yahoo! Mail ko. Hindi ko inaaasahan na 'yong isang mensahe na pinadala sa akin ay mula sa Saranggola Blog Awards. Yahoo! Nanalo 'yong entry ko sa kategoryang Blog(freestyle) na "Ang Luma Kong Laruan." Ang saya-saya ng pakiramdam ko. INBITASYON? Iniimbitahan ako ng SBA na dumalo sa araw ng  awarding--sa Desyembre 17, 2011 sa Sabado, ala-6 ng gabi . Ito ang kauna-unahang bagay na nanalo ako sa isang writing contest nationwide. Laking pasasalamat ko sa Diyos. Ito 'yong regalo na natanggap ko ngayong pasko mula sa Kanya.

Pero ang malungkot lang ay hindi ako makakapunta sa nasabing araw na iyon dahil hindi ko kabisado ang Manila. At isa pa, wala akong kasama na pupunta doon. Nakakalungkot dahil hindi ko personal na makukuha 'yong award na para sa akin; hindi ako makakaakyat sa kanilang entablado sa harap ng maraming desenting tao. Taga-probinsya kasi ako. CAPIZ--proud to be.

Nag-email ako sa Saranggola Blog Awards tungkol sa problema kong ito at agad naman nila sinagot ang aking email, 

          

‎"Okay pwede ka bang magrecord ng speech not more than 1 minute. para yun ang ipapakita namin during the awarding. Ippadala ko na lang ang prize sa yo. Paki send din kung san pwede ipa lbc."

Om..mas maganda pa rin kung makakadalo ako. Gusto kong maekspersyens ito sa tanang ng buhay ko. Ika nga, Once a year lang ito kung ganapin.

Buhay Kolehiyo

Magkahalong kaba at takot aking nadarama
Sa tuwing sasapit araw ng paghuhusga.
Hirap ang pagtulog pagkat damdami'y nababahala
Sa isang sagot na matagal ng naaantala.

Maaliwalas ang kalangitan ng ako'y nagising,
Malamig ang simoy ng amihang hangin.
Walang banta ng masamang pangitain
Ngunit damdami'y pilit na pumapailalim.

Matagal na paghihintay aking naranasan
Sa pagdating ng mga propesor na walang katiyakan.
Unti-unting puwit ay nangangalay
Kung saan katawa'y nais ng mahimlay.

Langitngit ng pinto aming narinig
Sabay paglabas ng presidenteng nanginginig
Masamang balita pala'y kanyang hatid
Kung saan ang puso'y mabilis na pumintig.

Biglang humampas ang malakas na hangin
Kasabay ng liwanag na nabalot ng dilim
Mga pangala'y sinimulang sambitin
Kung saan tuwa at pighati ang sumambulat sa amin.

Sigawan namin ang sa madla'y pumaibabaw
Dahil sa pasadong grado na aming natanaw
Subalit mga kaibiga'y malungkot na lumisan
Pagka't ang pag-asa'y tuluyan ng nadungisan.

Ang Luma Kong Laruan

        Nagkaroon ka ba ng laruan na tumagal ng mahabang panahon at ngayon ay gumagana pa rin? ‘Yong laruan na palagi mong hawak at kasama noong bata ka pa. Ang laruan na palagi mong makikita kapag pumasok ka sa kuwarto mo. Hindi mo na nilalaro. Nakapatong na lang sa isang tabi at tila nakatingin sa’yo.

May laruan akong robot. Labing-isang taong gulang na ito. Hindi kabilang sa kupunan ng mga Decepticons o ng mga Autobots. Hindi rin siya kakambal ni Optimus Prime dahil masyadong maliit rin ito. Kung nag-aakala kang ito ang kaisa-isang pinsan ni Bumblebee, nagkakamali ka. Ang pangalan niya ay Zadak. Binigay sa akin ng Tito ko na galing Saudi. Tatlo kami ng mga pinsan ko ang binigyan niya nito. Ang palayaw naming tatlo ay Jan-Jan, Jan-Jan at Jan-Jan. Pare-pareho lang.

Grade IV pa lang kami noon nang namigay siya. Magkaedad kaming tatlo kaya magkaklase din kami. Wala na ang robot nila pareho. Nagkalasog-lasog na ang katawan ng mga ito pero ang robot ko ay malusog pa rin. Mas malusog pa sa akin. Kahit hindi siya mahilig kumain, busog na busog pa rin at ang lusog-lusog. Mahilig sa gulay kaya berde.

Kapag pinaandar ko ito, iilaw ng pula ang mga mata at dibdib niya. At berde naman ang sa dulo ng kanyang baril. Nagsasalita ito.

“My name is Zadak. Drop your weapon. Fire!”

At magpapaputok ito habang umiikot ang kalahating katawan. Maglalakad. Hihinto at muling magsasalita. Paulit-ulit lang ‘yon. Ngingiti-ngiti pa ako noon. Ang saya ng pakiramdam ko habang minamasdan ito. Pero hindi ako nagsasawa sa panonood at pakikinig sa kanyang ginagawa. (Ganyan talaga kapag laruan na ang kaharap ng isang bata. Walang kasawa-sawa.)

Para sa ibang tao, walang halaga sa kanila ang bagay na pinahahalagahan mo sapagkat hindi naman nila alam kung bakit ito mahalaga sa’yo.

Minsan ng may nangyari sa robot ko. Hindi siya nabuntis at lalong hindi siya umihi ng dugo dahil hindi naman talaga nabubuntis at umiihi ang isang laruang robot.

Umuuwi ako sa amin sa probinsiya kapag sabado dahil sa lungsod ako nag-aaral. ‘Pag pasok ko sa luwarto ko, may napasin ako na kakaiba sa loob. Parang may bagay na gusto kong makita pero hindi ko mahanap. At rumihestro agad sa isip ko na may nawawala nga. Ang robot ko.  Hindi naman siguro ‘yon dinukot ni Megatron para tubusin at sumuko sa kanya si Optimus Prime. Malabong mangyari pa ‘yon dahil natigok na si Megatron sa Transformers: Dark of the Moon.

Hinanap ko sa buong bahay pero hindi ko talaga nakita. Tinanong ko si Mama at sa kasamaang palad, ang robot ko ay binigay niya sa iba. Nagalit ako. Hindi man lang siya nagpaalam sa akin. Mahigit pitong taong gulang ang batang binigyan niya. Ni hindi ko nga kilala ‘yon. Aanhin ko naman daw ‘yong robot eh malaki na naman daw ako.

Pero mahalaga sa akin ‘yon dahil bigay pa ‘yon sa akin ng Tito ko na ngayon ay lasinggero. Pinabawi ko kay Mama ang laruan ko. Naawa naman ako do’n sa bata kasi tumulo ang mga luha nito. Nahiya naman ako sa sarili ko eh kasi bata ‘yon. Alam kong nagdulot ito sa kanya ng tuwa at saya nang makatanggap ng laruan. Naramdaman ko rin ito noong bata pa ako.

Hindi sa madamot akong tao. Talagang pinapahalagahan ko lang‘yon kaya iningatan ko ng mahabang panahon para hindi masira.

Entry para sa kategoryang Blog o (freestyle) ng Ikatlong Saranggola Blog Awards.

Please i-LIKE, SHARE at  COMMENT niyo po itong entry ko, ito 'yong LINK niya: http://www.saranggolablogawards.com/2011/10/ang-luma-kong-laruan-blog.html

Inyo sanang suportahan ito. Sa November 30 na po ang last para sa LIKE, SHARE at COMMENT. Maraming salamat po!

Sa Kapangyarihan ng Copy-Paste Project

Sa pagsulong ng teknolohiya ay kaalinsabay ng kaunlaran at ekonomiya. Kinalawang na ang mga makinilya at pinalitan ng mga makabagong kagamitan tulad ng laptop at desktop computers.

Ang mga binubukbok na mga libro ay wala na ring silbi dahil nandyan naman na daw ang internet. Hindi na kailangan magkandaduling sa paghahanap sa mga estante ng libro at mga pahina para makita ang hinahanap mo. Nandyan na kasi si Yahoo! at kaibigang Google. Mas pinapadali ang buhay ng mga estudyante, nagpapanggap na estudyante at mga propesyonal.

Sa eskwelahan hindi lang isa o dalawang project o assignment ang bubunuin mo para makakuha ng magandang grado. Ito ang madalas na reklamo ng mga nag-aaral lalo na ang mga nasa kolehiyo.

Meron major at minor na nagpapaka-major subjects. Pinapagawa ka ng research paper, term paper, essay o mga report. Wag mag-alala. Dahil prenteng maupo ka na lang at humarap sa computer. Puwera na lang sa mga book at movie reviews na kailangan ng opinyon mo o di kaya ay mga essay. Buksan ang koneksyon sa internet wala pang kapawis-pawis ay may ipapasa ka na para bukas. Bubuksan ang Microsoft Word.

Copy.

Paste.

Print.

Mas madami ka ng oras para sa facebook i-check ang iyong mga tanim o ang pinapatakbo mong City. Sumulyap sa mga profile ng iyong crush o mga larawan ng mga kaibigan. O kaya naman ay mas marami ka ng oras para sa pustahan nyo sa online games mas nag-iinit ka pa nga sa pagpatay at mas matalas pa ang mata mo sa paghahanap ng kalaban kaysa sa kakatapos mo lang na project.

Pagpasok mo pare-pareho kayo ng gawa ng mga kaklase mo magtataka ka pa ba pareho kayong kumuha sa internet nagkakaiba lang sa font size, font style, disenyo, larawan kung colored at siyempre sa pangalan na nakalagay sa submitted by.

Impokrita ako kung sasabihin kong hindi ko ginawa yun. Hindi lang isang beses o dalawa kundi madami na dahil din sa katamaran at sa pagkakaroon ng mas mabigat na prayoridad sa ibang subjects.

Sino ba naman ang magbabasa noon o binabasa ba talaga ng professor ang pinasa mo? Okey na ito makapagpasa lang. Ganyan ang linya ko din dati na malamang naging linya niyo na rin.

Nagbago ito ng maranasan kong ihagis ng isang professor ang gawa namin lahat. Ibinalik sa amin ng may kulay pulang panulat. Naglitanya siya na maaari kaming kasuhan ng plagiarism sa ginawa namin. At kung gagamitan daw ito ng software, oo may software na maaaring makakita kung alin ang original at sa kinopya lang ay tiyak na mga ilan lang ang mga salitang original dito. Iba ang inaral sa binasa, iba ang inaral sa isinapuso at mas lalong iba ang isinapuso sa tinatak sa utak.

May nagbabasa ng wala din ang aral na naiwan. May inaral ng hindi isinapuso ang binasa. May isinapuso ang pagbabasa pero walang iniwang tatak sa utak kaya madali ding makakalimutan.

Maaaring may mga nagpapagawa ng project ng akala mo wala lang, walang kinalaman sa subject o walang kinalaman sa buhay mo o sa kursong kinukuha mo pero hindi lahat. May mga project na kahit walang kinalaman sa subject ay gusto lang ituro ng propesor na maging kritikal.

Matutunang mag analisa. Matutunang magsuri. Matutunang magbuo ng mga salita, pangungusap at nga sariling likha mula sa pinagkunan. Dahil ito ang magiging bala mo sa tunay na mundo. Tandaan mo ang Google ay hindi kasing kahulugan ng research o thesis. Ngayon kung makakuha ka man ng mataas na grado sa pinasa mo pero copy-paste lang ano ang silbi kung wala ka ring natutunan?

Nose-bleed si Ma'am

Sa isang private school...

At dahil nga private school, ingles ang karaniwang ginagamit ng mga estudyante sa kanilang pagsasalita. Saktong Filipino time ng klase. Pumasok ang gurong may suot na salamin sa mata.  Naabutan niyang nagchi-chismisan ang mga estudyante sa wikang ingles. Naasiwa ang guro sa kanyang mga narinig.

“Magsitahimik ang lahat!” seryoso nitong sabi at nagsibalikan sa kanya-kanyang upuan ang mga estudyante.  “Dahil Filipino ang aking asignatura, wala ni isa man sa inyo ang magsasalita ng ibang wika, maliwanag?!” istriktang wika nito.

Tahimik ang lahat sa loob ng room. Hindi nagkikibuan. Tumayo ang isang lalaki na halatang sa tingin pa lang ay matalinong estudyante. Nagsalita ito.

“Ang mga namutawi sa inyong mga labi ay mataman ko pong iimbak sa sulok ng aking balintataw, sa kaibuturan ng aking puso, gugunam-gunamin, aariing salik ng aba at payak kong kabatiran. Tatalikdan ang matatayog at palalong banyagang wika, manapay kakalingian, bibigkasin at sakdal timyas na sasambitin ng aking sangkalooban.”

Tapos nang magsalita ang estudyante pero nanatiling nakabuka ang bibig ng guro. Walang lumalabas na salita mula rito. Nose-bleed. Nagmistulang talon ang ilong nito sa malakas na pag-agos ng mapupulang dugo. Nagtawanan at nagpalakpakan ang buong klase sa loob ng classroom na iyon.

“SILENCE!” Halatang napahiya siya kaya hindi niya napigilang magsalita ng wikang kailanman hindi niya pinahihintulutan sa kanyang asignatura. Ang wikang English.